یاد یه شعر از استاد شفیعی کدکنی افتادم:
به پایان رسیدیم اما
نکردیم آغاز،
فروریخت پرها
نکردیم پرواز،
ببخشای
ای روشنِ عشق بر ما،
ببخشای!
ببخشای اگر صبح را
ما به مهمانیِ کوچه
دعوت نکردیم؛
ببخشای
اگر روی پیراهنِ ما
نشانِ عبورِ سحر نیست؛
ببخشای ما را
اگر از حضورِ فلق
رویِ فرقِ صنوبر
خبر نیست .
نسیمی
گیاهِ سحرگاه را،
در کمندی فکنده ست
و تا دشتِ بیداری اش می کشاند
و ما کمتر از آن نسیمیم،
در آن سوی دیوارِ بیمیم.
ببخشای
ای روشنِ عشق
بر ما ببخشای!
به پایان رسیدیم،
اما،
نکردیم آغاز؛
فروریخت پرها
نکردیم پرواز.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر