همین گوشه ی دنج برای من کافیه

وقتی تنها میشی و قدرت حرکت ازت سلب می شه یه چیزایی همدم تنهاییهات میشن. کتابها، نوشته ها، کامپیوتر، اینترنت، فیس بوک، توییتر.... این دو سال خیلی با گودر حال می کردم باهاش راحت بودم کسی منو نمی دید کسی کاری به کارم نداشت کسی نمی گفت چی کار کن چی کار نکن به غیر از یکی دو بار که مسائل مسخره ای برام پیش اومد دیگه مشکلی نداشتم بعد مجبور شدم برم پلاس.
خوب بود به پای گودر نمی رسید اما شیفت شبانه اش حرف نداشت :))
اما طبق معمول از اونجایی که من شانس بدی دارم اونم از دست رفت انگار مثل همیشه همین بلاگ برای من موند:))

یادش به خیر روزای اول بلاگر شدنمون یادم نمی ره چقدر خودمون رو کشتیم که پرشین بلاگ گل کنه و حاضر نبودیم بیایم بلاگ اسپات :))) خودمون هم می دونستیم تعصب الکی داریم با اون از دست رفتنهای بلاگهای پرشین با اون قطع شدنها با اون دعوا ها و درگیری ها و با اون تهدیدات بچه بسیجی ها. بعد از اون تهدیدات بود که رفتم میهن بلاگ بعد از 5 سال همچین بلاگم بسته شد و رفت انگار نه خانی اومده و نه خانی رفته و حالا اینجا:))) گوشه ی دنج و خوبیه