کتاب «ماهی در آب» نوشته ی ماریو بارگاس یوسا کتاب خوبی بود که مثل همیشه نثر روان و دلنشین یوسا آن را جذاب می کرد. اتوبیوگرافی زیبایی که داستان‌وار پیش می‌رفت، گرچه در قسمت‌های سیاسی کمی حوصله لازم داشت اما از دو قسمت آن بسیار لذت بردم :اولین قسمت صفحه ۱۲ جایی که از بیماری ملی مردم پرو ( جای مردم پرو میتوان ایران گذاشت) تبعیضی که به شکل نفرت و عقده‌های اجتماعی ظاهر میشود پرویی‌ها بر اساس درآمد و سطح مالی به دو دسته تقسیم می‌شدند سفیدپوست یا بلانکو و رنگین‌پوست یا چولو که چندان به رنگ پوست مربوط نبود و هر سفیدپوست فقیری هم در دسته‌ی چولو قرار می‌گرفت و فرد احساس فقر و تحقیرشدگی داشت و همین مسئله خشم و فاصله‌ی طبقاتی مبالغه آمیزی را ایجاد می‌کرد.«بلانکو و چولو تنها به گروه‌های قومی یا نژادی دلالت نمی‌کنند، بلکه بیانگروضعیت اجتماعی و اقتصادی نیز هستند »
دومین قسمتی که دوست داشتم بحث زیبایی درمورد نویسندگی بود که در صفحه‌ی ۲۳۵ نوشته شده بود: «قلم‌فرسایان ساده‌لوحی که یقین دارند نوشتن رمان خوب با خلق موضوع خوب میسر میشود.آنها باید بیاموزند که یک رمان موفق ناشی از تلاش فکری جسورانه است، دست و پنجه نرم کردن با زبان و آفرینش یک نظم روایی،سامان‌بندی زمان،حرکت، توالی خبر و سکوت است و واقعی یا تصنعی بودن، مضحک یا احساس‌برانگیز بودن،جدی یا احمقانه بودن اثر بستگی دارد.»
تشکر از نشر ثالث
