۱۳۹۰ بهمن ۸, شنبه

آدمهای مهربون

فکر کنم خیلی از بچه ها مثل من برای این اومدن به فضای مجازی که از دست بکن نکن ها و قواعد و مقررات دست و پاگیر دنیای غیر مجازی راحت باشن.از حرفها و قضاوتهای خانواده از اطرافیان از نظارت های بی قاعده و نادرست «آدمهای مهربون» و «دوستان دوست داشتنی»
من هم به همین دلیل به اینجا اومدم اما اینجا هم خلاصی ندارم.
تا مدتها وقتی اومدم اینجا کسی ،غیر از یکی از خواهرزاده هام که می دونم کاری به کار آدم نداره ،توی گودر ادد نکردم. حتا دنبال بقیه ی خواهرزاده هام نگشتم چون فکر کردم شاید نخوان من مزاحمشون بشم. شاید حرفهایی دارن که بین خودشون باشه و نخوان من سردربیارم تا اینکه برادرم و بقیه پیدام کردن و ادد کردن.
توی فیس بوک قضیه فرق داشت. باید به همه میگفتی وگرنه بهشون بر می خورد که چرا ادد نکردی و چرا خودت رو گرفتی. خوب منم از خیر فیس بوک گذشتم و توی گودر و بعد پلاس موندگار شدم . بگذریم از ماجراها به هرحال یکی دو روز پیش با یکی از بچه ها داشتم حرف می زدم که یکی از خواهرزاده های محترم اومده میگه: جریان چیه؟ چرا دعوا می کنید.
انگار با پتک کوبیدن توی سرم . تازه فهمیدم گاهی این بزرگ تر ها نیستن که مزاحم میشن و گاهی کوچکترها هم مزاحم می شن. گاهی وقتی داری فکر می کنی که کسی رو ادد کنم یا نه فکر این نباش که نکنه من مزاحم اون باشم گاهی هم فکر کن شاید اون مزاحم حریم خصوصی تو باشه گرچه از تو کوچیکتره اما مزاحمت و دخالت در حریم افراد به سن نیست آدمها باید درک کنن که هر کسی حریم مخصوصی داره اگه داره با دوستش دعوا هم می کنه حتمن لازمه و اگر لازم هم نیست به خودش مربوطه و اون دوست نه کس دیگه
مهربانی در واژه ی زیبایی هست اما استفاده های زیادی داره حتا هنگام شکستن حریم دیگران

هیچ نظری موجود نیست:

ارسال یک نظر

یک گوشه دنیا

 کشوری یک گوشه از دنیاست که فراموش شده یک گوشه از دنیاست که حتا خدا هم اونو فراموش کرده یک گوشه از دنیاست که مردمش وجود ندارن هیچ دعایی به آ...