همیشه اولین ها در ذهن جاودانه میمانند. اولین عشق، اولین بوسه، اولین آغوش، اولین تماس اما این تنها در مورد زیباییها صدق نمی کند در مورد بدیها هم هست : اولین خیانت، اولین شکست ، اولین سفوط و من اولین باتوم را روز 22 خرداد 1385 خوردم. ما عضوکمپین یک میلیون امضا بودیم و میدان هفت تیر میعادگاهمان . وقتی به آن سال فکر می کنم خاطرات بدی به ذهنم می رسد مردان تماشاچی، زنان بسیجی، دخترانی که روی آسفالت کشیده می شدند و ما که باتوم بر پا و کمرمان فرود می آمد و دوستان زندانی و...
مردی از کنار دستیش پرسید: اینا چی می خوان؟
کنار دستیش به پلاکارد دوستم اشاره کرد و گفت:برابری زن و مرد. یعنی چند تا شوهر می خوان
متاسفانه هنوز جامعه ی مردسالار نمی خواهد بپذیرد که یک زن ، ورای جنسیتش، یک انسان است با تمام حقوق انسانی خود. یک زن به تبع انسان بودنش از همان حقوقی برخوردار است که یک مرد از آنها بهره می برد. جنبش زنان در چنین جامعه ای تنها درصدد اثبات حد اقل هاست و بیش از همه شناخت حق قانونی انسان در جامعه ای که رای انسان پشیزی ارزش ندارد.
از کنار آن روز برخی به مسخره ، بعضی به سادگی گذشتند اما.... آغاز جنبش زنان همواره آغاز بیداری جامعه است
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر