از ونك كه ميومديم طرفداراى قاليباف شعار ميدادن: كليد انگليسى نميخوايم نميخوايم، كانديداى بى بى سى نميخوايم نميخوايم
توى هفت تير طرفداراى جليلى ساكت بودن و گاهى ميگفتن: فقط جليلى
ولى عصر خنده دار بود همه فقط جوك ميگفتن و ميخنديدن همه به هم وى نشون ميداديم، همه شاد بوديم، گاهى به مسخره شعار قاليباف رو ميدادن : هم خوشگله هم بوره حتمن رئيس جمهوره. صحنه ى قشنگى بود با اين كه يكى عكس ولايتى داشت و كنارش عكس روحانى يا قاليباف يا حتا جليلى اما كسى عصبانى نبود، كسى دعوا نميكرد و اين براى من زيبا بود، شايد فكر كنيد خيلى احساسى حرف ميزنم اما، مگه چى ميشد كه هميشه كنار هم شاد باشيم؟ به كجاى دنيا بر ميخورد اگه همه خوشبخت بوديم و در آزادى و شادى توى ايران زندگى ميكرديم؟ حتا همون طرفدار جليلى هم وضعيت اقتصادى و معيشتش خوب بودو ميتونست در آرامش و شادى ما رو تحمل كنه
كاش به چشم دشمن به ما نگاه نميكرد و درك ميكرديم كه همه براى زندگى و آينده ى بهتر داريم تلاش ميكنيم
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر